De nieuwste (true crime) komedie van Apple TV+ The Shrink Next Door is hier om te lachen met een kant van psychoanalyse. Georgia Pritchett, een schrijver voor Veep en opvolging, maakte deze show over de beproevingen en beproevingen van een door paniekaanval getroffen New Yorker en de psychiater (gebaseerd op een echte kerel) die hem uit zijn problemen probeert te helpen.
Met Paul Rudd en Will Ferrell aan het hoofd van de cast, volgt de serie van acht afleveringen de relatie van de twee Joodse mannen terwijl ze, soms overijverig, in elkaars leven weven. Het is een periodestuk dat zich afspeelt in de jaren tachtig - en de show zelf is een beetje een hoofdzaak.
The Shrink Next Door recensie: Seizoen 1-opener
Het is 1982 en Martin Markowitz (gespeeld door Ferrell) heeft het moeilijk. Hij maakte het uit met zijn vriendin, Deborah (Lindsey Kraft), maar ze valt hem nog steeds lastig. Zijn ouders stierven en lieten hem hun stoffenwinkel na - en al zijn vaste klanten lijken te denken dat hij slecht toegerust is voor de verantwoordelijkheid.
Zijn zus Phyllis (Kathryn Hahn) ziet Martin elke keer dat hij te maken heeft met een probleemklant (en dat zijn er veel) paniekaanvallen krijgen en staat erop dat hij iemand ziet. Hij onderschrijft veel van de oude stigma's over de psychiatrie en hij wil ook niet toegeven dat er iets mis met hem is. Maar wanneer hij midden in een transactie een aanval krijgt op het werk, geeft hij met tegenzin toe. En dus gaat het weg om Isaac Herschkopf (Rudd).
Ike, zoals hij graag wordt genoemd, is zeker een onorthodoxe psychiater. Hij hobbelt met rijke mensen, geeft uitbundige feesten, speelt basketbal en is vatbaar voor fantasieën. Hij voelt dat Marty niet echt opgesloten hoeft te worden in zijn kantoor voor therapie, dus stelt hij voor dat ze gaan wandelen. En dan, terwijl hij zijn problemen met Debbie uitlegt, geeft Ike Marty een kwartje en haalt hem over om haar te bellen.
Het gesprek gaat over in Marty die onsamenhangend sputtert en een aanval krijgt, dus Ike kalmeert hem en neemt hem dan mee naar Debbie's appartement. Dan praat Ike voor hem en maakt hun breuk definitief, terwijl Marty stil toekijkt, geschokt om te horen dat iemand voet aan de grond zet. Het is iets dat hij pathologisch niet in staat is geweest om te doen met elke relatie in zijn leven.
Je gaat niet flauwvallen
Foto: Apple TV+
Vanaf daar is het gewoon een kwestie van Marty's andere problemen oplossen, toch? Makkelijker gezegd dan gedaan. Marty is een harde noot om te kraken. En elke keer dat Ike hem een lesje leert, brengt hij het machteloos in zijn dagelijks leven. Terwijl hij langzaam veranderingen in zijn leven begint door te voeren, voor zichzelf opkomt en de koe bij de horens grijpt, begint hij Phyllis te vervreemden.
Phyllis wilde dat haar broer gelukkig zou zijn, maar er is een deel van haar dat Marty nodig had om een oplichter te zijn om in leven te blijven. Hij beheerst bijvoorbeeld hun vertrouwen en als ze (voor de zoveelste keer) geld nodig heeft om een betere echtscheidingsadvocaat, hij stemt ermee in om het voor haar te openen totdat Ike hem ervan overtuigt dat hij iets moet opzetten grenzen. Phyllis reageert door Marty's appartement te beroven, wat Marty natuurlijk opruiend maakt, maar ook een belangrijk moment in Marty's relatie met Ike blijkt te zijn. Ike had tot de overval geen idee hoeveel geld Marty had verborgen.
Weet je wat je probleem is? Jij bent rijk.
Georgia Pritchett gemaakt The Shrink Next Door en hoewel de show soms een geval van een gespleten persoonlijkheidsstoornis lijkt te hebben, kan de scherpte van karakterisering van zowel mensen als plaatsen worden toegeschreven aan haar verbeeldingskracht. Pritchett heeft tijd doorgebracht in de schrijverskamers van enkele van de beste 21e-eeuwse tv-shows.
Ja, ze begon technisch als een komedieschrijver wiens talenten haar in de kortstondige maar enorm winstgevende wereld brachten S Club 7 TV-imperium, maar ze studeerde af naar de grote competities zoals weinigen voor haar. Een paar jaar later schreef ze voor: Het dikke ervan, Veep, Tracey Ullman, Shaun het schaap en opvolging.
Inderdaad, The Shrink Next Door lijkt soms te mikken op het ijle New York dat HBO's hit opvolging zo behendig presenteert, zij het duidelijk door de lens van nostalgie. Het instellen van de show in het begin van de jaren '80 betekent dat de setdressers en de acteurs die klanten spelen, meer plezier hebben - en dat de bril en gezichtshaar interessanter zijn. De verschillen tussen de shows zijn echter groot en je zou ze nooit verwarren.
Als je bijvoorbeeld Paul Rudd en Will Ferrell inhuurt, vraag je mensen al om ongezien veronderstellingen te maken over de aanblik van de show. Rudd en Ferrell (en reguliere serieregisseur) Michael Showalter) werken al bijna 20 jaar samen. Rudd en Showalter waren vroege medewerkers tijdens de onstuimige dagen van webseries en internetkomedievideo's (juist als Het eenzame eiland op stoom kwam). En Rudd en Ferrell waren natuurlijk van de partij Anchorman samen en werden snelle vrienden en medewerkers.
Een kwestie van richting
Dit is een soort van probleem voor je meer nauwgezette showrunners. Hoe zorg je ervoor dat twee jongens met onstuitbare komische chemie zich gedragen als twee gemiddelde Joodse jongens die elkaar niet kennen? Showalter, vrees ik, was de verkeerde man voor de job.
Hij doet misschien wel het beste werk dat ik hem ooit heb zien doen met zijn lenzen en verlichtingsset. (Het New York van) The Shrink Next Door deelt wel een verwantschap met degene in opvolging in zijn labyrintische, groteske, smoggy, ouderwetse charme en ik wil hem de eer geven dat hij dat even serieus heeft genomen als dat hij af en toe een buikje krijgt. Hij is een goede regisseur van acteurs en van komische decorstukken, maar ik heb hem tot nu toe niet met sfeer geassocieerd.)
Hij kan of wil er bijvoorbeeld niet voor zorgen dat Ferrell en Rudd hun dialecten altijd gaande houden. Het is niet bepaald destructief voor de toon van de show of zoiets. Maar het idee dat Showalter een moment zal bewaren omdat het grappig is, zelfs als het de toon verraadt, blijft bestaan The Shrink Next Door van ooit stevig met beide voeten op de grond te zetten. Als je er rekening mee houdt dat ze spins op echte mensen spelen, is het een beetje vreemd dat ze in wezen nog steeds versies van hun goed geslepen komische persona's spelen.
Will Ferrell, Paul Rudd en co-afhankelijkheid
Inderdaad, de lastige navigatie tussen een Rudd/Ferrell-komedie en een serieuze kijk op co-afhankelijkheid is wat de show zowel boeiend als groots houdt. Het is overduidelijk heel grappig om te zien hoe Rudd en Ferrell merken dat de gordijnen die ze verkochten aan een productie van Jezus Christus superster kan elk moment vlam vatten als meer en meer en meer open vlammen banen hun weg op het podium. Maar het past niet helemaal bij het idee van een show waarin een man die alles heeft en alles verliest op advies van een psychiater.
De beste versie van deze manier van verhalen vertellen is te vinden in Een serieuze man door de Coen Brothers, en ik denk dat het ongeveer het beste doel is dat een stuk media kan hebben. (Kijk uit voor Joel Coen's kijk op MacBeth deze december trouwens op Apple TV+.)
Al na de eerste drie afleveringen vind ik het al leuk The Shrink Next Door heel veel. Maar ik vraag me af of het team het in zich heeft om volledig toe te geven aan het uitgangspunt in plaats van aan het moment.
Kijk maar The Shrink Next Door op Apple TV+
De eerste drie afleveringen van The Shrink Next Door première 12 november op Apple TV+. Vrijdag volgen nieuwe afleveringen.
Beoordeeld: TV-MA
Bekijk op:Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-recensent, regisseur en maker van de langlopende serie video-essays de onbeminde voor RogerEbert.com. Hij heeft geschreven voor The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books en Nylon tijdschrift. Hij is de auteur van Cinemaphagy: over de psychedelische klassieke vorm van Tobe Hooper, de regisseur van 25 speelfilms en auteur van meer dan 300 video-essays, te vinden op: Patreon.com/honorszombie.
