Jon Stewart is terug op tv met meer controle, meer vrijheid en meer grijs haar. Zijn nieuwe Apple TV+-show, Het probleem met Jon Stewart, debuteert donderdag en belooft de moeilijke vragen waarmee de wereld wordt geconfronteerd aan te pakken.
Maar heeft Amerika zijn opperhoofd gemist sinds zijn vertrek? De dagelijkse show anno 2015? Is er nog plaats voor Stewarts linkse (vuur) comedy in het moderne medialandschap? Kan tv eigenlijk nog enige vorm van macht uitoefenen op de publieke opinie? Stem elke week af op Apple TV+ om erachter te komen.
Het probleem met Jon Stewart beoordeling
Stewart, oude en meest populaire gastheer van De dagelijkse show, keert terug met een show in de stijl van een nieuwsmagazine. Hij begint elke aflevering met het introduceren van een onderwerp, onderzoekt en interviewt vervolgens mensen om een zo volledig mogelijk begrip van de betrokken problemen te krijgen.
De eerste week vertelt hij over de beschamende behandeling van veteranen van de oorlog in Irak. (Wat ironisch is, aangezien Apple TV+ net een document heeft uitgebracht over)
hoe heldhaftig was de regering-Bush op 9/11.) De tweede week praat hij over burgerlijke vrijheden, enzovoort, enzovoort.Stewart doet nog steeds veel van wat hij deed De dagelijkse show. Hij maakt clips om te wijzen op de hypocrisie van de meeste mensen die de leiding hebben over een bepaalde tak van de regering of de leden van de pers die week na week het werk van de politici voor hen draaien. Maar hij gaat ook dieper in de nieuwe Apple TV+ show.
De aflevering over veteranenzaken ligt hem duidelijk aan het hart. Stewart getuigde eigenlijk voor het Congres om te proberen geld te krijgen voor hulp om te helpen zieke en stervende eerstehulpverleners van 9/11. Hij zag uit de eerste hand hoe het eruitziet als de regering de mensen de rug toekeert die in hun uur van nood een job 'voor de mensen' deden.
Stewart interviewt mensen wiens leven onherroepelijk is geruïneerd door dit of dat beleid, en geeft het onrecht op een angstaanjagende en vernietigende manier een gezicht. Het is als Realtime met Bill Maher met de polariteit omgekeerd, met empathie en afschuw in plaats van zelfvoldaanheid en achteroverslaande blanke suprematie.
Ik ben er ook niet blij mee
Voor veel mensen tijdens de George W. Bush jaren, Stewart diende als een soort medicijn. Een keer per dag zou je hem zien spitten door het afval van verlegenheid in het kabelnieuws en leugens van politici. Dan zou hij proberen je achter te laten met een functionerende schijn van waarheid en gezond verstand.
De dagelijkse show loste niets op, maar het zorgde ervoor dat veel mensen zich beter voelden over de nachtmerrieachtige wereld die werd veroorzaakt door een ongecontroleerd conservatief establishment dat een gezonde hulp van de pers kreeg. Stewart riep beroemde mensen als: Judith Miller en Tucker Carlson toen alle anderen tevreden waren om hen elke nacht te laten liegen en hozen en zeuren over de toestand van de wereld.
Het probleem was dat er geen checks and balances waren op Stewart zelf. Hij werd een merk. Zijn eigen kracht was opgeblazen tot het punt waarop mensen konden praten over de dingen die ze zagen op De dagelijkse show en gebruik dat als bewijs dat ze echt een verschil maakten.
Hoe maak je echt het verschil?
Ik weet dat dat klinkt als een verregaande generalisatie, maar ik heb mijn eigen anekdotische bewijzen hiervan. Ik kijk ook niet verder dan de ontmoedigende 2010-stunt die bekend staat als de Verzamelen om gezond verstand en/of angst te herstellen, geleid door Stewart en zijn oude Dagelijkse show collega Stephen Colbert. Ontworpen om mensen na de Bush-jaren weer bij zinnen te brengen, was het bedoeld als een parodie op soortgelijke bijeenkomsten van media-griezels als Glenn Beck. Maar het is niet alsof de rally iets heeft bereikt.
De Obama-jaren hebben veel mensen in slaap gesust om zelfgenoegzaam te worden. Het voelde alsof het juiste werk voor u werd gedaan. Een snel overzicht van alles wat vreselijk is gedaan onder de regering-Obama bewijst echter dat misschien gewoon lachen om de talloze leugens en... zwakheden van de Shep Smiths en Wolf Blitzers van de wereld was niet echt voldoende om te proberen ervoor te zorgen dat de wereld niet ten onder zou gaan aan stukken.
Toegegeven, Stewart was niet verplicht om daadwerkelijk radicaler werk te doen om het Amerikaanse leven te herstellen. Maar gezien de enorme synecdoche die hij werd voor 'verzet' tijdens een crisis van de democratie, was het een beetje teleurstellend welke vorm zijn praktijk vaak aannam.
Wat nu?
Foto: Apple TV+
Dit alles om te zeggen dat het vreemd is om Stewart terug te hebben. Zijn gezicht, dat ik tijdens de middelbare school zo vaak zag dat hij net zo goed mijn leraar maatschappijleer had kunnen zijn (en om eerlijk te zijn, hij leek een beetje op mijn leraar maatschappijleer … en mijn favoriete leraar Engels, als ik erover nadenk – schreeuw het uit naar Scott Eckstein en Peter Ammirati), ik raakte eraan gewend niet langer zien.
Stewart weer moppen zien vertellen (en grappen over maken) Jake Paul en Chris Pratt niet minder, om het nog vreemder te maken) is alsof je weer op school zit. En ja... dat is best wel cool. Maar hoe vaak ik ook af en toe luister Mijn chemische romance liedje, ik weet niet waar ik op terug moet kijken alles.
Dat gezegd te hebben, Het probleem met Jon Stewart lijkt het hart op de goede plaats te hebben. En deze problemen doen adressering nodig hebben. Stewart trok zich lange tijd terug uit het openbare leven (alle Trump-jaren, wat waarschijnlijk het beste was). Nu is het duidelijk dat alleen een oneindig gevoel van woede over de talloze onrechtvaardigheden die de regering voortdurend begaat in de nasleep van de oorlog tegen terreur (waarvan hij de de facto oppositie werd) bracht hem terug.
Het probleem met Jon Stewart: Ruimte om te groeien
De nieuwe Apple TV+-show is niet van minuut tot minuut een compleet succes. (Het schrijvende personeel ervaart groeipijnen, maar dat deed dat ook John Oliver's. Dus ik denk niet dat dat iets is om je zorgen over te maken, zelfs als niet alle grappen uitkomen.) Maar het is het soort dingen dat lijkt niet veel nadelen te hebben, op voorwaarde dat de reactie op Stewart meer afgemeten is dan de vorige tijd. En dat is allesbehalve gegarandeerd.
Ik ben heel benieuwd of Het probleem met Jon Stewart slaat aan - als de combinatie van nostalgie naar Stewart en/of de noodzaak om problemen op een groot netwerk uit te pakken, hem de tv-armatuur maakt die hij ooit was. Ander Dagelijkse show alumni zoals Michelle Wolf, Larry Wilmore, Wyatt Cenac, Hasan Minhaj en Jordan Klepper probeerden allemaal hun eigen Dagelijkse show-zoals talkshows in de nasleep van hun vertrek, maar ze slaagden er niet in om de volgende en beoordelingen te verzamelen die nodig waren om te overleven.
Stewart was groter dan ze allemaal op het hoogtepunt van zijn kunnen. We zullen zien of hij de vloek van zijn eigen show kan verbreken.
Kijk maar Het probleem met Jon Stewart op Apple TV+
De eerste twee afleveringen van Het probleem met Jon Stewart première 30 september op Apple TV+. Nieuwe afleveringen komen op vrijdag.
Beoordeeld: Nog niet beoordeeld
Bekijk op: Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-recensent, regisseur en maker van de langlopende serie video-essays de onbeminde voor RogerEbert.com. Hij heeft geschreven voor The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books en Nylon tijdschrift. Hij is de regisseur van 25 speelfilms en de auteur van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op: Patreon.com/honorszombie.
