Dit is Nieuwsgierigheid, een gratis iOS-game van het Britse game-icoon Peter Molyneux. Het idee is dat wij allemaal - iedereen die het spel speelt - samenwerken om lagen kubusjes af te pellen die de grotere draaiende kubus vormen. In het midden wacht een verrassing (en een prijs) op de persoon die het geluk heeft en vastbesloten genoeg is om er aan het einde op te tikken.
Slechts twee mensen in de hele wereld weten wat er in het centrum staat. Maakt het je uit wat het is? Vind je het belangrijk om uren op je iDevice te tikken om erachter te komen? Nee, echt: uren.
Vanaf het begin was er een heel opvallend probleem waar ik keer op keer tegenaan liep. Dit:
Herhaaldelijk kon ik dagenlang niet meedoen aan het spel. Soms kon ik meedoen en een beetje spelen. Als ik dan zou stoppen, al was het maar voor een minuut of zo, zou het spel vastlopen bij mijn terugkeer. Ik zou terug zijn om opnieuw te proberen en opnieuw te proberen om weer binnen te komen. Dat gaat vrij snel vervelen.
Laten we echter de prestatieproblemen opzij zetten en praten over hoe het is als je erin bent geslaagd om in de gamewereld te komen. Je ziet de kubus zweven in mysterieuze witte leegte. Je kunt erin duiken en gewoon op kubussen tikken totdat je vingers moe worden. Terwijl je tikt, word je beloond met munten die voor je gezicht zweven. Op de achtergrond klinkt grillige muziek.
Het idee is dit: de kubus bestaat uit miljoenen kleinere kubussen die in lagen zijn gerangschikt, zoals een ui. Pas als elk blokje van een laag is weggetikt, wordt de volgende laag ontgrendeld. Naarmate de lagen naar beneden gaan, wordt de kubus kleiner en komt de prijs die in het midden is vergrendeld dichterbij.
Dit is dus een gedeelde virtuele ruimte. Dit is een enorm multiplayer-ervaring.
Het probleem van gegevenslatentie blijft echter opduiken. Het is niet alleen beperkt tot het verkrijgen van toegang tot de game, het lijkt ook terwijl je aan het spelen bent. Zoom in tot je de aanraakbare kubusjes ziet en begin dan te tikken. Misschien begin je een patroon uit te tikken (iets dat je wordt aangemoedigd om te doen). Ik begon te werken aan een nogal mooi ogende Space Invader. Dan zonder waarschuwing - zap! – de helft van de kubussen die op mijn scherm zichtbaar waren, verdween: ze waren er in de eerste plaats nooit geweest. Maar het had de app ongeveer een minuut gekost om die informatie te downloaden en aan mij te tonen. Te laat voor mijn Space Invader.
Het resultaat is een ervaring die eerder razend dan vermakelijk is. De herhaalde crashes verbeteren de zaken niet.
Nadat ik me realiseerde wat er aan de hand was, deed ik wat tests. Nadat ik helemaal had ingezoomd op een kubusvlak, zou ik een beetje knijpen om uit te zoomen om een beter zicht te krijgen op de gaten en de niet-gaten ertussen. Dan zou ik wachten. En ja hoor, alles van vijf tot 30 seconden later zou het uitzicht plotseling veranderen.
Simpel gezegd, Curiosity worstelt om het tempo bij te houden waarin de gebruikers het spelen.
Over gebruikers gesproken: waar zijn ze? Als dit een live multiplayer-omgeving is, waarom kan ik dan niet het werk van andere mensen zien terwijl het gebeurt? Hoe weet ik dat ik de enige ben die op dit specifieke moment op deze specifieke kubussen tikt? Ik had verwacht dat ik het gevoel zou hebben met anderen samen te werken, maar het enige wat je kunt zien zijn de lege kubussen die ze hebben verwijderd. Er is geen belichaming van de andere spelers. Het voelt als een spookstad. Er is een gemeenschap hier, maar het is elders gedocumenteerd.
Wanneer je de minikubussen van een scherm wist, krijg je bonuspunten. Maar deze duidelijke schermbonus houdt geen rekening met hoeveel kubussen je net hebt aangetikt. Dus als je begint met een leeg scherm, verplaats het dan een fractie om een enkele lijn met nieuwe blokken bloot te leggen, en tik ze weg - boem, je krijgt nog een duidelijke schermbonus! Ook al heb je maar een regel gewist, niet een heel scherm.
Door bonuspunten te verdienen, krijg je meer munten, en je kunt de munten gebruiken om upgrades en extra's te kopen. Het bekijken van de globale spelstatistieken kost je 100 munten. Op het moment van schrijven waren er al drie lagen minikubussen weg getapt, en waren er nog 45104612 over. Dat zijn veel tikken.
Ik ben dol op het idee van Curiosity, en ik heb genoten van veel van de spellen van Peter Molyneux in vervlogen tijden (ik bracht weken spelen dichtbevolkt). Tot mijn verbazing vond ik Curiosity verslavender dan ik dacht. Maar: de slechte prestaties en glitches zitten echt in de weg.
Als een gelukkig einde is het duidelijk dat Molyneux en zijn team zich terdege bewust zijn van de problemen en aan oplossingen werken. Een paar dagen geleden plaatsten ze deze video:
Ik hou van de manier waarop Molyneux dit een 'experiment' noemt, want zo voelt het precies. Het is geen spel. Het is geen virtuele wereld. Het is een experiment. Als de bugs en glitches kunnen worden verholpen, is er nog tijd om tot een aantal interessante conclusies te komen.
Bron: App Winkel
