Αν κοιτάζατε τα πλήθη των λευκών εθνικιστών που κρατούσαν πυρσούς στο διαβόητο συλλαλητήριο Ενώστε τη Δεξιά στο Charlottesville, Βιρτζίνια, και αναρωτήθηκε τι τους οδήγησε από αθώα παιδιά σε τέρατα δανεικά με γοητευτικά μάτια ιδεολογία, Boys State είναι ένα ανατριχιαστικό αλλά απαραίτητο ερευνητικό εργαλείο.
Το νέο ντοκιμαντέρ της Apple TV+ από Αμάντα ΜακΜπέιν και Τζέσι Μος προσφέρει μια τρομακτική ματιά σε μια παράδοση που τιμάται από το χρόνο και φαίνεται ότι έχει κάνει ενεργά τον κόσμο ένα χειρότερο μέρος.
Νικητής του Βραβείου Κριτικής Επιτροπής του Σάντανς Boys State, που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή στο Apple TV+, μπορεί να σας προκαλέσει ναυτία. Αλλά θα είστε ευτυχείς που το είδατε, μόνο και μόνο επειδή είναι μια συγκλονιστική και απογοητευτική υπενθύμιση ότι το επόμενο γενιά συντηρητικών είναι έτοιμη να παρέμβει και να αντικαταστήσει αυτή που πρόκειται να πεθάνει - και δεν είναι λιγότερο αποτελεσματικός.
Boys State ανασκόπηση
Πολιτεία αγοριών και πολιτεία κοριτσιών είναι ένα πρόγραμμα ηγεσίας
διοργανώθηκε από την Αμερικανική Λεγεώνα που έχει σχεδιαστεί για να διδάξει τους νέους για την πολιτική διαδικασία των ΗΠΑ. Ο ΜακΜπέιν και ο Μος έθεσαν τέλεια τη σκηνή για το ατύχημα με αργή κίνηση του επίδοξου ειδικού και πισωγυρίζοντας μηχανορραφίες δείχνοντας γρήγορα τους διάσημους φοιτητές του Boys State που προηγήθηκαν του καστ της ταινίας τους χαρακτήρες.Αυτοί οι νεαροί άντρες μπαίνουν στη θέση του Μπιλ Κλίντον, του Ντικ Τσένεϊ και του Ρας Λίμπο, για να μην πουν τίποτα από τους μη αναφερόμενους συμπαίκτες όπως ο Μάικ Χάκαμπι, ο Τρεντ Λοτ και ο Σκοτ Μπακούλα. (Για να είμαστε δίκαιοι, ο Μπρους Σπρίνγκστιν, ο Ρότζερ Έμπερτ και ο Μάικλ Τζόρνταν συμμετείχαν επίσης στο πρόγραμμα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά απομακρύνομαι.)
Boys State: Μια αμερικανική παράδοση
Φωτογραφία: Apple TV+
Το Boys State υποτίθεται ότι προετοιμάζει τα νεαρά μυαλά για καριέρα ως ηγέτες της κοινότητας και των πολιτών. Ωστόσο, όπως σε κάθε άλλη αμερικανική παράδοση, έχει ξεπεραστεί για εκατό λόγους.
Ο πιο άμεσα εμφανής λόγος για τον οποίο κάτι σαν το Boys State δεν είναι χρήσιμο είναι ότι ό, τι και να κυβερνά τις ΗΠΑ η κυβέρνηση συνήθιζε να παριστάνει ότι ζούσε έπεσε στο κεφάλι και θάφτηκε στριμώχνοντας από το ρεύμα Πρόεδρος. Όλος ο μυστικός φανατισμός, η σκλαβιά και οι δολοφονίες που χρησιμοποιούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να κρύψουν από το αμερικανικό κοινό όταν τώρα ήταν πιο αποτελεσματικές διοικήσεις τρόπος έξω στο ύπαιθρο. Το ψέμα της κρατικής τέχνης είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Τα γυμνάσια του Τέξας εμφανίζονται στο Boys State να ξέρετε ότι η πολιτική είναι ένας συνθηματικός αγώνας φωνής τώρα. Και είναι ολοζώντανο να ακούγεται να τους μιλούν για τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τον συντηρητικό εμπειρογνώμονα Μπεν Σαπίρο ως πρότυπα αποτελεσματικής πολιτικοποίησης. Κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει τον Shapiro, πόσο μάλλον να μιλάει γι 'αυτόν σαν ένα είδος μοντέλου για πολιτική συζήτηση. Όπως λέει ο Ρενέ Οτέρο, ένα από τα λίγα παιδιά στο ιατρικό προσωπικό που έρχεται ως άνθρωπος, για έναν από τους συνομηλίκους του: «Ο μεγάλος πολιτικός δεν είναι κομπλιμέντο».
Τώρα, δάσκαλε, μην με γεμίσεις με τους κανόνες σου
Φωτογραφία: Apple TV+
Τα λευκά παιδιά στο γιατρό (και υπάρχουν εκατοντάδες) έχουν μια τρομακτική, ανταγωνιστική ομοιογένεια. Ουρλιάζουν και συνειδητοποιούν και φαίνεται να εκπαιδεύονται για να γίνουν πρόεδροι του αδελφού τους. (Δυστυχώς, αυτές τις μέρες δεν διαφέρει πολύ από την υποψηφιότητα για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και οι δύο στόχοι απαιτούν φιλοδοξίες στο ίδιο επίπεδο διακόσμησης, τελικά).
Υπάρχει κάτι βαθιά ενοχλητικό στο να βλέπεις παιδιά που είναι μόλις αρκετά μεγάλα για να οδηγούν ουρλιάζοντας για τον έλεγχο όπλων και τις αμβλώσεις και "υποστηρίζοντας το μπλε.. " Εάν αυτά τα παιδιά-μεγάλωσαν με μια σταθερή διατροφή με συντηρητικό ραδιόφωνο συνομιλίας τύπου Limbaugh και έχοντας εσωτερικεύσει τόσο τα πολιτικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ώστε να τα αντιμετωπίζουν όπως παίκτες σε ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου φαντασίας-πρόκειται να μπουν στην πολιτική, θα ήταν καλύτερα να προσευχηθούμε ότι το Girls State δεν είναι γεμάτο με τίποτα από τους μελλοντικούς Ilhan Omars και Alexandria Ocasio-Cortezes.
Δεν είναι απλώς η διάδοση των πεποιθήσεων που εκπροσωπούνται στο Boys State στραβές προς τα δεξιά (αν και αυτό δεν είναι υπέροχο). Είναι ότι σε κανένα σημείο ένα πολιτικό ζήτημα δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο ή διακυβεύματα πέρα από το στάδιο της συζήτησης.
Το να βλέπεις νεαρά αγόρια να μιλούν για την άμβλωση σαν να είναι διαπραγματευτικό κομμάτι είναι σύμπτωμα ενός βαθιά άρρωστου κοινωνικού τοπίου. Είναι απλώς ένα σημείο συζήτησής τους, όπως η μεταρρύθμιση της χρηματοδότησης της εκστρατείας ή τα χρήματα για αυτοκινητόδρομους. Θα πρέπει να είστε νευρικοί ότι έτσι τα παιδιά εκπαιδεύονται να σκέφτονται την αυτονομία του σώματος.
Μια ακτίνα ελπίδας
Φωτογραφία: Apple TV+
Αν υπάρχει κάτι θετικό Boys State, είναι στο πρόσωπο ενός Στίβεν Γκάρζα, ο οποίος, όπως και ο Οτέρο, φαίνεται να είναι ένας γνήσιος άνθρωπος που δεν βλέπει την «πολιτική» ως άθλημα. Ο Garza γίνεται φαβορί κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, κερδίζοντας ψήφους για να γίνει κυβερνήτης, η οποία είναι η εκδοχή του νικητή του διαγωνισμού από την Boys State. Ο Garza φαίνεται να καταλαβαίνει το ανθρώπινο κόστος των πολιτικών ιδεών (και το γεγονός ότι περιβάλλεται από αγόρια λευκά αγόρια που μη φαίνεται να το οδηγεί ακόμα περισσότερο στο σπίτι). Γίνεται γρήγορα μια αιτία célèbre μεταξύ των άλλων αγοριών.
Είναι το μόνο παιδί στο ντοκιμαντέρ που δεν μαντεύει τις συναισθηματικές του απαντήσεις σε πράγματα και που βγάζει την ίδια αφύλακτη συμπεριφορά στους συνομηλίκους του. Φιλοδοξείτε για αυτόν, και για παιδιά σαν αυτόν, να επενδύσετε στο πολιτικό μέλλον της χώρας. Είναι σαφές, παρόλο που είναι καλός στην ομιλία, ότι καταλαβαίνει επίσης θέματα έναντι του ποίου επηρεάζουν.
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ
Το ντοκιμαντέρ ότι Boys State το πιο που μου θύμισε είναι του Rodney Ascher Δωμάτιο 237. Αυτή η ταινία εκφράζει μια σειρά από θεωρίες ανθρώπων σχετικά με τις κρυφές έννοιες της ταινίας του 1980 Η ΛΑΜΨΗ χρησιμοποιώντας πλάνα από το κλασικό του Stanley Kubrick για εικονογράφηση.
Τα δύο ντοκιμαντέρ δεν έχουν τίποτα το γραμματικά κοινό. Ωστόσο, και οι δύο φαίνονται ανοιχτοί σε αυξημένο έλεγχο των πραγμάτων που δείχνουν. Ούτε ο Ascher ούτε ο McBaine και ο Moss υποστηρίζουν την παράλογη πολιτική των θεμάτων των ταινιών τους. Ούτε καθιστούν ιδιαίτερα εύκολο να ξεπεράσουν τη λογική τους.
Το να περνάτε χρόνο στο Boys State είναι α παρτίδα να χειριστούμε, ειδικά επειδή ακριβώς οι απάνθρωπες πολιτικές που ουρλιάζουν αυτά τα παιδιά για τόσο καιρό μας οδήγησαν όλους σε κλειστούς χώρους συλλογική ψυχική κατάρρευση. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε πώς μοιάζει και ενεργεί η επόμενη γενιά Ρεπουμπλικάνων. Πρέπει να υπάρχει μια εξίσου παθιασμένη αντίθεση, γιατί το να κοιτάζεις στα μάτια αυτά τα αγόρια είναι μια πραγματικά ενοχλητική εμπειρία.
Βαθμολογήθηκε: PG-13
Παρακολουθήστε:Apple TV+ (απαιτείται συνδρομή)
Η Scout Tafoya είναι κριτικός κινηματογράφου και τηλεόρασης, σκηνοθέτης και δημιουργός της μακροχρόνιας σειράς δοκιμίων βίντεο Ο Αγαπημένος Για RogerEbert.com. Έχει γράψει για The Village Voice, Film Comment, The Los Angeles Review of Books και Περιοδικό Νάιλον. Είναι ο σκηνοθέτης 25 ταινιών μεγάλου μήκους και ο συγγραφέας περισσότερων από 300 δοκιμίων βίντεο, τα οποία μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση Patreon.com/honorszombie.
