20 Ιουνίου 1994: Η Apple εγκαινιάζει την eWorld, μια συνδρομητική υπηρεσία για κατόχους Mac που έχει σχεδιαστεί για να ανταγωνίζεται το America Online και άλλες νέες διαδικτυακές ιδιοκτησίες.
Εν μέρει υπηρεσία ανταλλαγής μηνυμάτων και εν μέρει συγκεντρωτικό ειδήσεων, η Apple οραματίζεται το eWorld να ανταγωνίζεται με βαριά χτυπήματα όπως AOL, Delphi, CompuServe και Prodigy. Δυστυχώς, η διαδικτυακή υπηρεσία της Apple είναι καταδικασμένη από την αρχή.
Το eWorld είναι μια ενδιαφέρουσα προϋπόθεση
Η προέλευση του eWorld προέρχεται από ένα άλλο πρωτοκοινωνικό δίκτυο της Apple, που ονομάζεται AppleLink, που προορίζεται για τη σύνδεση του Cupertino με τους εμπόρους και τα κέντρα υποστήριξης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο διευθύνων σύμβουλος John Sculley εξακολουθούσε να διευθύνει το πλοίο στην Apple, η εταιρεία αποφάσισε να μετατρέψει το AppleLink σε μια υπηρεσία που απευθύνεται στον καταναλωτή.
Για να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες της, η Apple απέκτησε ένα κέντρο δεδομένων στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο από τον τραπεζικό κολοσσό Citigroup. Itρθε επίσης σε συμφωνία αδειοδότησης με την America Online, την εταιρεία που δημιούργησε τη βασική τεχνολογία πίσω από το eWorld.
Όπως και με πολλές από τις υπηρεσίες της, η Apple σχεδίασε το eWorld ως έναν «περιφραγμένο κήπο», ώστε ο Cupertino να μπορεί να ελέγχει την εμπειρία του χρήστη. Στη δεκαετία του 1990, ωστόσο, αυτό δεν ήταν μεγάλη απόκλιση από τον κανόνα. Επειδή κανείς δεν ήξερε σε τι θα μετατραπεί το διαδίκτυο, όλοι από την AOL έως την CompuServe έκαναν κάτι παρόμοιο. Το αποκλειστικό περιεχόμενο υποτίθεται ότι θα διαφοροποιούσε τις προσφορές των εταιρειών.
Φωτογραφία: Apple
Κατά κάποιο τρόπο, το eWorld έμοιαζε λίγο Εφαρμογή Ειδήσεων της Apple. Λειτούργησε ως αθροιστής ειδήσεων και ψυχαγωγίας από άλλες υπηρεσίες, όλα φιλτραρισμένα μέσω μιας οικείας διεπαφής της Apple.
Κοιτάζοντας το eWorld σήμερα, φαίνεται υπερβολικά γελοιογραφικό με τρόπο που αποσπά την προσοχή του χρήστη, αντί να προσθέτει, στην εμπειρία του χρήστη.
Η προϋπόθεση ήταν να μετατραπεί το διαδίκτυο (ή, τουλάχιστον, μια περιορισμένη έκδοση του) σε ένα Sim City-οικισμός με στιλ, με διαφορετικά κτίρια που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές υπηρεσίες.
Αυτό είχε λίγο περισσότερο νόημα τη στιγμή που η εξήγηση του διαδικτύου ήταν ακόμα απαραίτητη. Wasταν μια αφηρημένη ιδέα, οπότε η Apple έκανε αυτό που είχε κάνει με επιτυχία με τη γραφική διεπαφή χρήστη - η οποία «δανείστηκε» τη μεταφορά της επιφάνειας εργασίας για να εξηγήσει έννοιες υπολογιστών σε ένα νέο κοινό.
Η πλήρης υποστήριξη περιήγησης στο eWorld δεν έφτασε μέχρι το 1995.
Η ελαττωματική εκτέλεση μιας διαδικτυακής υπηρεσίας από την Apple
Ωστόσο, το eWorld δεν ήταν φθηνό. Δύο ώρες εκτός αιχμής με η υπηρεσία dial-up κοστίζει 8,95 $. Μια ώρα εξυπηρέτησης πέρα από αυτό (ή κατά τη διάρκεια της ημέρας) έβαλε πίσω στους ανθρώπους 4,95 $.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η παροχή πρόσβασης στο eWorld. Όπως ξέρει όποιος θυμάται την Apple τη δεκαετία του 1990, ο Κουπερτίνο δεν έλειψε από μεγάλες ιδέες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα ήταν να μετατρέψουμε αυτές τις ιδέες σε βιώσιμα προϊόντα.
Η Apple εγκατέλειψε την προτεινόμενη έκδοση του eWorld για Windows το 1995 λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό, παρά το γεγονός ότι είχε τελειώσει πάνω από τα τρία τέταρτα. Χάρη σε μια στρατηγική αποτυχία, η Apple δεν έβαλε το eWorld σε Mac μέχρι τα τέλη του 1995 - παρόλο που κάποιοι από τους αντιπάλους της το έκαναν.
Τελικά, το eWorld συγκέντρωσε 147.000 χρήστες. Η Apple τελικά σταμάτησε την υπηρεσία το 1996, με τους υπόλοιπους πελάτες να μεταναστεύουν στην AOL.