Ντίκινσον πλησιάζει στο όριο της φήμης και της τρέλας του ήρωά του στο τέταρτο επεισόδιο αυτής της σεζόν, το οποίο χρησιμεύει ως διαλογισμός για το δημιουργικό μπλοκάρισμα.
Αν και συχνά γοητευτική και συχνά όμορφη, η μεταμοντέρνα εκπομπή Apple TV+ για τον ποιητή του 19ου αιώνα εξακολουθεί να είναι πάσχει από μια ασυμβίβαστη κρίση ταυτότητας. Το επεισόδιο αυτής της εβδομάδας, που κυκλοφόρησε την Παρασκευή, δεν λαμβάνει μέτρα για την επίλυση της κατάστασης.
Ντίκινσον κριτική: ‘The Daisy Follows the Soft Sun’
Χάιλι ΣτάινφελντΗ Έμιλι Ντίκινσον αισθάνεται σαν γατάκι, κολλημένη σε μια βαθιά τρύπα χωρίς τρόπο να βγει. Αυτή είναι η πρώτη από τις οπτικές μεταφορές αυτού του επεισοδίου.
Προς τιμήν των συγγραφέων, καταφέρνουν να εξαπλώσουν τα προβλήματα κάθε μέλους του νοικοκυριού του Ντίκινσον. Νέος ερωτικός επιβάτης Joseph (παίζεται από Γκας Χάλπερ) δεν μπορώ να το σηκώσω, να το πω έτσι, για τη Lavinia Dickinson (Άννα Μπαρίσνικοφ) επειδή θέλει να αφήσει πίσω του τη γηραιότατη και ιδιαίτερα σεξουαλική του πορεία, απογοητεύοντας το λιγότερο διάσημο κορίτσι του Ντίκινσον.
Μια μυστηριώδης τρύπα στην αυλή ενοχλεί τη μητέρα της Έμιλυ και της Λαβίνια (Τζέιν Κρακόφσκι). Ο πατέρας τους (Τόμπι Χας) έχει πει από έναν γιατρό να μην περνάει χρόνο έξω, οπότε θα τρελαθεί και θα φύγει ούτως ή άλλως. Για να ευχαριστήσει τον πατέρα του, τον αδελφό Σαμουήλ (Adrian Enscoe) συμφωνεί να υιοθετήσει τα ξαδέλφια του χωρίς να συμβουλευτεί πρώτα τη σύζυγό του Sue (Έλα Χαντ). Και για να τα κλείσουμε όλα και να τα συνδέσουμε όλα μαζί, η Έμιλυ πάσχει από το μπλοκ συγγραφέα.
Η Emily συναντά τον Frederick Law Olmsted (Veep ’μικρό Τιμόθι Σάιμονς), ο αρχιτέκτονας τοπίου που σχεδίασε το Central Park και πιστεύει ότι μπορεί να έχει το μυστικό για να την ανοίξει.
Ο Olmsted παίρνει το έργο του πιο σοβαρά από οποιονδήποτε από τους καλλιτέχνες που γνώρισε η Emily την περασμένη σεζόν. Το εκκεντρικό του σύστημα διαχείρισης των τοπίων («αυτός ο βράχος κάνει τη σωστή δήλωση») την ιντριγκάρει, έτσι εκείνη διαλέγει τον εγκέφαλό του. Οτιδήποτε θα της έβγαζε το μυαλό από το γεγονός ότι ο εκδότης Σάμιουελ Χολμς (Φιν Τζόουνς) αναθεωρεί τη δουλειά της. Κατέληξαν μοιραία χαμένοι ενώ τριγυρνούσαν μιλώντας για μεθόδους.
Αρνούμαι να κολλήσω
Φωτογραφία: Apple TV+
Η επιχείρηση του να εισαι μια παράσταση σαν Ντίκινσον είναι ένα περίπλοκο τεντωμένο σχοινί. Είναι ουσιαστικά μια μεταμοντέρνα κωμωδία. Οι προσκεκλημένοι αστέρες εισβάλλουν στις δουλειές του νοικοκυριού Dickinson κάθε εβδομάδα. Και είναι γεμάτο με συσκευές πλοκής υψηλής έννοιας, οπτικά μοτίβα και παρόμοια.
Αυτή την εβδομάδα, παίρνουμε το Olmsted και την τρύπα. Όλοι πέφτουν στην τρύπα είτε κυριολεκτικά είτε σωματικά, και μέχρι το τέλος του επεισοδίου, έχει κλείσει. Η παράσταση, λόγω του ότι είναι μεταμοντέρνα, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει - και το ανακοινώνει.
«Είμαι σε μια τρύπα!» Ο Huss λέει ξανά και ξανά, καθιστώντας αδύνατο να το χάσετε Ντίκινσον διασκεδάζει με την ιδέα της απόπειρας μιας τόσο μεγάλης ιδέας.
Η παράσταση είναι συχνά έτσι, ανακοινώνοντας ότι είναι θα υιοθετήστε τις πιο επικίνδυνες τακτικές της κωμικής σειράς και αμφότερες τις στραβώνετε και απλώς τις κάνετε με την καλύτερη πίστη που μπορεί να συγκεντρώσει η παράσταση.
Είναι γοητευτικό. Ωστόσο, το κάνει περίπου αποσιωπήστε τους ισχυρισμούς της εκπομπής για να μιλήσουμε για τις δύσκολες συνθήκες για όποιον δεν ήταν λευκό αρσενικό τον 19ο αιώνα και, κατ 'επέκταση, σήμερα.
'Τι συμβαίνει? Πρέπει να χαμογελάς ».
Δεν εννοώ να απορρίψω την παράσταση και τη σημαντική προσπάθεια που καταβάλλεται για τη δημιουργία της. Ντίκινσον προσφέρει συχνά εκπληκτικά γραφικά. (Τα φθινοπωρινά χρώματα αυτής της σεζόν φαίνονται ιδιαίτερα υπέροχα.) Η παράσταση επωφελείται επίσης από τραγανή επεξεργασία, απολαυστικές παραστάσεις, αρκετά στιβαρή κατασκευή και καλές προθέσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι, αναμειγνύοντας το μοντέρνο με το παρελθόν, δεν μπορείς παρά να βρεθείς ως πιο ευτράπελο από ό, τι μπορεί να υποστηρίξει μια παράσταση για έναν λευκό ήρωα που ήταν ζωντανός ενώ συνέβαινε η σκλαβιά.
Αυτό το επεισόδιο, για παράδειγμα, παρουσιάζει τη Σου, έναν χαρακτήρα που υποτίθεται ότι θα μας άρεσε, έχοντας τα μαλλιά της από τη μαύρη υπηρέτριά της (συγγραφέας Ayo Edebiri, οι οποίοι Πραγματικά θα έπρεπε να παίζει μεγαλύτερους ρόλους από τους ρόλους του λεπτού υπηρέτη, ανεξάρτητα από το πόσο αποδομούνται) και να ασχολείται με την επιστήμη των φυλών.
“Φρενολόγοι είναι τόσο καλά τώρα », λέει αποφασισμένα. Είναι ένα αστείο, αλλά η εκπομπή δεν θα γυρίσει πίσω και δεν θα τη διορθώσει ή δεν θα εξηγήσει γιατί είναι ύπουλο πράγμα να έχεις στηθεί σε μια άσχετη σκηνή που τελειώνει με κανω μηνυση ως το ξεπερασμένο πάρτι. (Είναι τρελή με τον Σαμουήλ που δέχτηκε να υιοθετήσει τα ξαδέλφια του χωρίς αυτήν.)
Μπορείς να μιλάς για το παρελθόν. Και μπορείτε να είστε σοβαροί για το κληρονομικό γυναικείο τραύμα. Αλλά τα δύο πράγματα δεν αναμειγνύονται.
Ντίκινσον 2η σεζόν στο Apple TV+
Βαθμολογήθηκε: TV-14
Παρακολουθήστε:Apple TV+
Η Scout Tafoya είναι κριτικός κινηματογράφου και τηλεόρασης, σκηνοθέτης και δημιουργός της μακροχρόνιας σειράς δοκιμίων βίντεο Ο Αγαπημένος Για RogerEbert.com. Έχει γράψει για The Village Voice, Film Comment, The Los Angeles Review of Books και Περιοδικό Νάιλον. Είναι ο σκηνοθέτης 25 ταινιών μεγάλου μήκους και ο συγγραφέας περισσότερων από 300 δοκιμίων βίντεο, τα οποία μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση Patreon.com/honorszombie.
