Όταν ο Lars Magnus Ericsson εγκατέστησε ένα τηλέφωνο στο αυτοκίνητό του, απέδειξε ότι μπορούσες να επικοινωνείς από το δρόμο. Αλλά ενώ το πρώτο κινητό τηλέφωνο ήταν πράγματι κινητό, ήταν κάθε άλλο παρά απλό στη χρήση.
Ο Έρικσον έκανε βόλτα στη Σουηδία και, όταν έφτασε η ώρα να καλέσει, έφυγε στην άκρη του δρόμου, δίπλα στα κοντάρια τηλεφώνου. Στη συνέχεια, η σύζυγός του, Χίλντα, έβγαλε δύο μακριά μπαστούνια και τα έδεσε με ένα ζευγάρι τηλεφωνικά καλώδια. Στη συνέχεια, η Ericsson σπρώχνει μια λαβή στο τηλέφωνο για να λάβει σήμα από τον χειριστή.
Αρκετά λεία για το 1910.
Είναι δύσκολο να κοιτάξουμε το σημερινό iPhone και να δούμε το τηλέφωνο αυτοκινήτου της Ericsson ως μέρος της ίδιας τεχνολογικής γενιάς. Αλλά απέδειξε ότι τα τηλέφωνα μπορούσαν να ταξιδέψουν μαζί μας. Όπως και άλλες μορφές τεχνολογίας, κάθε διαδοχική γενιά γινόταν όλο και μικρότερη - και, τελικά, έξυπνη.
Το ιστορικό των κινητών τηλεφώνων δεν ξεκινά με το τούβλο του Martin Cooper για τη Motorola στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αλλά τα πρώτα κινητά τηλέφωνα ήταν μόνο κινητά εξαιτίας όλου του βαρύ εξοπλισμού, όπως μπαταρίες και δέκτης, τοποθετημένα σε μεγάλα αυτοκίνητα και φορτηγά.
Εάν ήσασταν τυχεροί, είχατε χώρο στο πορτμπαγκάζ σας για ένα εφεδρικό ελαστικό μετά την εγκατάσταση του εξοπλισμού.
Φωτογραφία ευγένεια Geoff Fors
Στη δεκαετία του 1940, τα εργαστήρια Bell δημιούργησαν ένα σύστημα βασισμένο στον ασύρματο εξοπλισμό της αστυνομίας VHF FM προσθέτοντας ένα ακουστικό. Το τηλέφωνο χρησιμοποίησε αποκωδικοποιητή παρόμοιο με αυτόν στο ραδιόφωνο πλοίου προς ακτή, ο οποίος χτυπούσε καμπανάκι κάθε φορά που πραγματοποιούνταν κλήσεις στον μοναδικό αριθμό του οχήματος.
Το ακουστικό ήταν συχνά τοποθετημένο κάτω από την παύλα. Υπήρχε μια κεραία, μια μπαταρία κάτω από την κουκούλα και ένας μεγάλος, ασταθής πομπός και δέκτης στο πορτμπαγκάζ. Σύντομα και άλλες εταιρείες ανέπτυξαν συστήματα τηλεφωνικών αυτοκινήτων επίσης.
Εικονογράφηση ευγένεια Geoff Fors
Ο Bell και η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών ανέπτυξαν δύο είδη υπηρεσιών, αυτοκινητόδρομο και αστικό. Η υπηρεσία αυτοκινητόδρομου ακολούθησε σημαντικές χερσαίες και υδάτινες διαδρομές στις Ηνωμένες Πολιτείες και προοριζόταν για φορτηγατζήδες και καπετάνιους. Υπήρχαν 12 κανάλια.
Το αστικό σύστημα ήταν για συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας που χρειάζονταν υπηρεσία εντός των ορίων της πόλης. Μεταξύ των πρώτων χρηστών αυτού του συστήματος ήταν γιατροί, φορτηγά παράδοσης, ασθενοφόρα και δημοσιογράφοι εφημερίδων (πάρτε με να ξαναγράψω!).
Το 1948, η αστική υπηρεσία ήταν διαθέσιμη σε 60 πόλεις στις ΗΠΑ και τον Καναδά, με 4.000 χρήστες να πραγματοποιούν περίπου 117.000 κλήσεις το μήνα, σύμφωνα με τον Geoff Fors, έναν ιστορικό τηλεπικοινωνιών από την Καλιφόρνια που έχει γράψει εκτενώς για αυτά τα πρώτα κινητά τηλέφωνα του δικτυακός τόπος. Η υπηρεσία αυτοκινητοδρόμων ήταν διαθέσιμη σε 85 πόλεις, με κάλυψη κατά μήκος των περισσότερων μεγάλων αυτοκινητοδρόμων στην Ανατολή και τη Μεσοδυτική Ευρώπη.
Φωτογραφία ευγένεια Geoff Fors
Μέχρι τη δεκαετία του 1950, κατασκευαστές όπως η Motorola και η General Electric ανέπτυξαν την υπηρεσία κλήσης χειριστή για αυτοκίνητα. Η αυτόματη κλήση ήρθε αργότερα και άλλες βελτιώσεις περιελάμβαναν τη χρήση τρανζίστορ και μικροσκοπικών σωλήνων που βοήθησαν να παραταθεί η διάρκεια ζωής της μπαταρίας.
Οι άνθρωποι δεν ζητούσαν ακριβώς τηλέφωνα αυτοκινήτων κατά τη διάρκεια αυτής της 20ετίας. Τα πρώτα χρόνια, υπήρχαν μόνο τρία ραδιοφωνικά κανάλια, που σημαίνει ότι μόνο τρεις πελάτες μπορούσαν να κάνουν τηλεφωνικές κλήσεις ταυτόχρονα.
Το κόστος λειτούργησε επίσης αποτρεπτικά: Ο Φορς είπε ότι το Pacific Telephone το 1972 χρέωνε 85 δολάρια το μήνα για τον μισθωμένο εξοπλισμό, 25 δολάρια το μήνα για τις υπηρεσίες και 50 λεπτά το λεπτό για τον χρόνο εκπομπής. Το κόστος ανά λεπτό συνεχίζει να ανεβαίνει, είπε ο Fors. (Δείτε μερικά Λογαριασμοί τηλεφώνου αυτοκινήτων της δεκαετίας του 1960 για μια ιδέα.)
"Το κοινό δεν είδε την ανάγκη για τηλέφωνο αυτοκινήτου", δήλωσε ο Fors στο Cult of Mac. «Υπήρχαν τηλέφωνα επί πληρωμή παντού και ένα κινητό τηλέφωνο ήταν τόσο ακριβό που ήταν πολύ σπάνιο.
«Αλλά αν είχες ένα, ήσουν σαν ροκ σταρ. Όταν ήμουν στη νομική σχολή, ο συγκάτοικός μου είχε μια Lamborghini. Ενδιαφερόμασταν και οι δύο για το ίδιο κορίτσι. Αντ 'αυτού βγήκε μαζί μου και ήταν έξαλλος. Μου είπε ότι της είπε θυμωμένα: «Τι σου συμβαίνει; Έχω μια Lamborghini και αυτός ακριβώς έχει το Chrysler. Γιατί θα θέλατε να βγείτε μαζί του αντί εμένα; »Είπε:« Επειδή έχει τηλέφωνο αυτοκινήτου. Δεν έχω ξαναδεί κάποιο από αυτά στο παρελθόν ».
AT&T ανέπτυξε τη Βελτιωμένη Υπηρεσία Κινητού Τηλεφώνου στη δεκαετία του 1960, φέρνοντας περισσότερα κανάλια και ελαφρύτερο εξοπλισμό, αλλά η υπηρεσία περιορίστηκε σε 40.000 πελάτες σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, στη Νέα Υόρκη, 2.000 πελάτες μοιράστηκαν 12 κανάλια και μερικές φορές έπρεπε να περιμένουν μισή ώρα για να πραγματοποιήσουν μια κλήση.
"Σας προειδοποίησαν να μην εξαρτάστε από αυτό για οτιδήποτε έχει τη φύση των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης επειδή τα κανάλια ήταν συνήθως πάντα απασχολημένα", είπε ο Fors.
Η τηλεφωνική υπηρεσία αυτοκινήτου έγινε πιο δημοφιλής τη δεκαετία του 1970 με μια νέα Δίκτυο σέρβις ραδιοφώνου αυτοκινήτου βασισμένο σε τεχνολογία που συνδέεται με την μπαταρία του αυτοκινήτου και χρησιμοποιεί σήματα που συνδέονται με τηλεφωνικά δίκτυα. Οι πομποί υψηλότερης ισχύος και οι κεραίες ήταν σε θέση να έχουν εξαιρετική ποιότητα κλήσης, αλλά η κακή συντήρηση του εξοπλισμού θα μπορούσε να επηρεάσει την ποιότητα, δήλωσε ο Fors.
Η αναλογική υπηρεσία κυττάρων το 1984 και στη συνέχεια η ψηφιακή υπηρεσία τη δεκαετία του 1990 έκαναν τα προσωπικά κινητά τηλέφωνα προσιτά - και έκανε το τηλέφωνο του αυτοκινήτου σχεδόν ξεπερασμένο. Η Nokia και η Motorola εξακολουθούν να κατασκευάζουν τηλέφωνα αυτοκινήτων για αγροτικές περιοχές όπου τα ψηφιακά σήματα δεν είναι διαθέσιμα.
Έχετε την τάση να εργάζεστε από το αυτοκίνητό σας; Δείτε αυτό το κλιπ από την ταινία του 1954 Σαμπρίνα με πρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Σε αυτό, χρησιμοποιεί ένα τηλέφωνο αυτοκινήτου και ένα δικτάφωνο που αναδύεται από το πάτωμα.