Όπως πολλοί θαυμαστές ταινιών εκεί έξω, δεν θα μπορούσα να ενθουσιαστώ περισσότερο με την κυκλοφορία του Christopher Nolan's Διάστερος, ένα θεαματικό διαστημικό έπος από έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές που εργάζονται σήμερα. Παρόλο που δεν πρόκειται να το δω μέχρι αυτό το Σαββατοκύριακο, η κυκλοφορία του μου έδωσε λόγο να ξαναεπισκεφτώ μερικά από τα καλύτερα κινηματογραφικά έπη της ιστορίας - και να σταθώ και σε μερικά από τα χειρότερα.
Είστε έτοιμοι για έναν οδηγό τόσο για τα καλύτερα όσο και για τα χειρότερα που έχει να προσφέρει ο γαλαξίας; Δείτε τις επιλογές μας μετά το υπερπήδημα:
Το καλό
2001: Μια Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)
Σας μεταφέρει από την αυγή του πολιτισμού στην τέλεια τελική κατάσταση του ανθρώπου, 2001: Μια Οδύσσεια του Διαστήματος είναι η επιστημονική φαντασία στο πιο γοητευτικό της. Ως παράδειγμα κλασικής αφήγησης κινηματογράφου του Χόλιγουντ είναι αναμφισβήτητα μια χαμένη. Ως αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας που πρέπει να βιωθεί σε όλο του το μεγαλείο, είναι εντελώς απαράδεκτο. Έρχεται έως και μισό αιώνα αργότερα, μερικά από τα οπτικά του παραμένουν απαράμιλλα.
Να το αφήσετε εντελώς εκτός αυτής της λίστας; «Λυπάμαι, Ντέιβ. Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να το κάνω ».
Solaris (1972)
ΕΝΤΑΞΕΙ λοιπον 2001 είναι ένα αδιαμφισβήτητο κλασικό, αλλά πάντα προτιμούσα Solaris, σε σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι. Γιατί; Τόσο σπουδαίο όσο 2001 αναμφίβολα είναι στα οπτικά του, Solaris είναι η ιστορία με το πιο ανθρώπινο κέντρο.
Η ταινία είναι ένα ψυχολογικό δράμα που διαδραματίζεται σε έναν διαστημικό σταθμό που περιφέρεται γύρω από έναν παράξενο πλανήτη. Συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Μέχρι στιγμής φυσιολογικό, σωστά; Το αποτέλεσμα είναι ένα αριστούργημα και μια ταινία που ανήκει στα ράφια ή τους λογαριασμούς του iTunes σε όποιον θεωρεί τον εαυτό του φαν της ταινίας. Αγνοήστε το απογοητευτικό ριμέικ του 2002 και επιλέξτε το πρωτότυπο του 1972.
Απλώς τυχαίνει να είναι η ταινία που εισήγαγε την «ακατάστατη μελλοντική εμφάνιση», η οποία αργότερα θα γίνει συνώνυμη των ταινιών του Ridley Scott Εξωγήινο και Blade Runner.
Φεγγάρι (2009)
Σε σκηνοθεσία Ντάνκαν Τζόουνς, γνωστός και ως ο πρώην Ζόουι «γιος του Ντέιβιντ» Μπόουι, Φεγγάρι ήταν μια ταινία που ξάφνιασε τους πάντες. Λέγοντας την ιστορία ενός μοναχικού αστροναύτη στο τέλος της τριετούς αποστολής, Φεγγάρι προκαλεί 2001: Μια Οδύσσεια του Διαστήματος, αλλά όπως Solaris, αισθάνεται επίσης μια πιο ανθρώπινη ταινία. Δεν θα δώσω spoiler πλοκής εδώ, αλλά αξίζει τον κόπο να δείτε αν είστε φαν του σκληρού sci-fi. Μακάρι να ήταν τόσο έξυπνη όλη η επιστημονική φαντασία.
Εξωγήινοι (1986)
Οι θαυμαστές θα συζητούν πάντα για το ποιο ήταν καλύτερο από το πρωτότυπο του Ridley Scott το 1979 και το sequel του James Cameron το 1986. Όσο λαμπρή και εφιαλτική παραμένει η ταινία του Scott σήμερα, τα χρήματά μου είναι στη συνέχεια. Όχι μόνο το καστ των χαρακτήρων είναι τόσο καλά καθορισμένο όσο και το πρωτότυπο, αλλά συνδυάζει τέλεια μεγάλα σετ δράσης με μικρότερες, πιο οικείες στιγμές.
Πάνω από αυτό, σαρώνει το Εξωγήινο σύμπαν τέλεια - από το να μας δίνει μια καλή ματιά στον ανθρώπινο πολιτισμό μέχρι να επεκτείνουμε τον ξενομορφικό κύκλο ζωής πέρα από αυτό που είδαμε στο πρωτότυπο. Αναμφισβήτητα η πιο αναπαραγώγιμη ταινία όλων των εποχών.
Star Wars: The Empire Strikes Back (1980)
Για μια ολόκληρη γενιά, βλέποντας Πόλεμος των άστρων ήταν μια εμπειρία που άλλαξε τη ζωή και εισήγαγε έναν τρόπο διαγαλαξιακών διαστημικών επών. Τόσο σπουδαίο όσο Επεισόδιο IV: Μια νέα ελπίδα σίγουρα είναι, Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται αντιπροσωπεύει το απόλυτο υψηλό σημείο του Πόλεμος των άστρων προνόμιο. Σε σκηνοθεσία με διαβεβαίωση του Irvin Kershner, η ταινία βρίσκεται τέλεια στη γραμμή μεταξύ τους (αρκετά κατάλληλα) σκοτάδι και φως, ενώ τραβάει εξίσου τόσο μεγάλες σκηνές μάχης όσο και μικρές, οικείες στιγμές χαρακτήρα Καλά.
Πόλεμος των άστρων θα ήταν μια εξαιρετική αυτόνομη ταινία χωρίς Αυτοκρατορία, αλλά πιθανότατα ποτέ δεν θα είχε γίνει το κλασικό franchise που είναι γνωστό ως σήμερα.
Και το Κακό
Star Wars: The Phantom Menace (1999)
Μπορούν πραγματικά δύο ξεχωριστές ταινίες στο ίδιο franchise να θεωρηθούν και οι καλύτερες και οι χειρότερες που έχουν να προσφέρουν τα διαστημικά έπη; Η απάντηση, όπως το πολύ κακόβουλο Πόλεμος των Άστρων Επεισόδιο 1 αποδεικνύει, είναι ένα ηχηρό ναι. Έχει φύγει η γοητεία της αρχικής τριλογίας, που αντικαταστάθηκε από την άψυχη CGI και μια αισθητή έλλειψη χαράς. Θέλω να πω, εμπορικά εμπάργκο; Σοβαρά? Το καλύτερο πράγμα για Επεισόδιο 1 είναι ο Darth Maul, και δυστυχώς του έχει δοθεί πολύ λίγος δρόμος για να κάνει. Πολύ λίγο, πολύ αργά.
Aliens Vs. Αρπακτικό: Ρέκβιεμ (2007)
Μια άλλη μεγάλη σειρά που κατέστρεψε το τρένο, Aliens Vs. Ρέκβιεμ αρπακτικών υποσχέθηκε ότι θα ήταν η σύγκρουση με τα τέρατα της ταινίας που ήθελαν οι οπαδοί μετά το 2005 απογοητευτικά AVP ταινία. Δυστυχώς δεν ήταν. Η πλοκή του Ρέκβιεμ ήταν ανόητη, η κινηματογραφία του ήταν υπερβολικά σκοτεινή, το μοντάζ του ήταν αναίτια. Αν Freddy vs. Ιάσονας σε έκανε να θυμηθείς γιατί σου άρεσε Εφιάλτης στην οδό Elm και Παρασκευή και 13 franchise, Aliens Vs. Αρπακτικό: Ρέκβιεμ σε έκανε να αναρωτηθείς αν έκανες λάθος Εξωγήινο και Αρπακτικό σειρά όλη την ώρα.
Aliens vs. Αβατάρ (2011)
Από τότε Νοσφεράτου σκόρπισε την πλοκή του φρέσκου τότε μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ Δράκουλας, η ιστορία της ταινίας είναι γεμάτη αποσπάσματα. Υπάρχουν όμως λίγοι τίτλοι πιο ξεδιάντροποι από Aliens vs. Αβατάρ, μια ταινία που παίρνει κυριολεκτικά δύο τίτλους ταινιών του Τζέιμς Κάμερον και τους σπάει μαζί με όλη τη λεπτότητα ενός τούβλου στο πρόσωπο. Η ίδια η ταινία είναι τρομακτική και δεν τραβάει καν τη γραμμή της κλοπής Avatar και Εξωγήινοι, είτε - αφού οι εξωγήινοι χρωστούν ένα μεγάλο χρέος στον αόρατο κυνηγό που φαίνεται στο Αρπακτικό
Perhapsσως το χειρότερο έγκλημά του, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι σίγουρα υπάρχουν καλύτερα ζευγάρια ταινιών του Τζιμ Κάμερον αν ψάχνετε για ένα ατίθασο λατρευτικό κλασικό. Τα δικά μου χρήματα είναι διαθέσιμα Τιτανικός εναντίον Piranha Μέρος Δεύτερο: Η ωοτοκία.
Star Quest: The Odyssey (2009)
Είναι Star Quest πιο λεπτή κλοπή παρά Aliens vs. Αβατάρ? Σχεδόν σίγουρα. Δεδομένου ότι οι κατασκευαστές του θα μπορούσαν προφανώς να αντέξουν οικονομικά έναν θησαυρό να ψάξει για συνώνυμα του "trek" και όχι μόνο να πάρει το όνομα χονδρικής, το καθιστά υψηλότερο. Δυστυχώς, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να ειπωθεί υπέρ Star Quest: The Odyssey που αποσκοπεί στη μετα-Star Trek Ο J.J Abrams έχει επίπεδα επικότητας και καταφέρνει… καλά, υπάρχει αυτή η μία σκηνή με το φακό.
Battlefield Earth (2000)
Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες ταινίες, Battlefield Earth δεν έχει τη δικαιολογία για έναν ασήμαντο προϋπολογισμό και ανώνυμους ηθοποιούς για να επαναλάβει ως τρόπο εξήγησης της φρικτότητάς του. Αντ 'αυτού, κόστισε 75 εκατομμύρια δολάρια, πρωταγωνίστησε ο John Travolta μετά τον Pulp Fiction και βασίστηκε σε αυτό που το τρέιλερ αποκαλεί "ένα από τα καλύτερα σε πωλήσεις μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών".
Γιατί λοιπόν ρουφάει τόσο ανεπανόρθωτα; Με απλά λόγια: τα εφέ είναι τρομερά, η πλοκή δεν υπάρχει και ο Τραβόλτα είναι θαμμένος κάτω από ανάχωμα μακιγιάζ που τον κάνουν να μοιάζει με κακό cosplayer στο Comic-Con. Στη συνέχεια, υπάρχει ολόκληρος ο παράγοντας της επιστημολογίας που συνοδεύεται από ένα έργο ματαιοδοξίας Travolta βασισμένο στις διδασκαλίες του L. Ρον Χάμπαρντ.
Όπως είπε χαρακτηριστικά ένα στέλεχος του στούντιο: «Σε κάθε ταινία υπάρχουν δέκα μεταβλητές που μπορούν να σε σκοτώσουν. Σε αυτήν την ταινία υπήρχε ένα ενδέκατο: η Σαηεντολογία. Απλώς δεν ήταν κάτι που κάποιος ήθελε πραγματικά να εμπλακεί ».