Παρόλο που ο Steve Jobs άρεσε να παίρνει τα εύσημα για τις ιδέες των άλλων, έδωσε επίσης πολλά εύσημα στους εκπληκτικούς ανθρώπους εργάστηκε στην Apple που επέτρεψε στην εταιρεία να δημιουργήσει όλα τα απίστευτα προϊόντα που έχει κυκλοφορήσει όλα αυτά τα χρόνια. Σε πολλές συνεντεύξεις, ο Jobs επαίνεσε τη δημιουργικότητα, το πάθος και την επιθυμία τους και την αποφασιστικότητά τους να δημιουργήσουν το καλύτερο προϊόν που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν.
Ο Ρον Αβιτζούρ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού. Ενώ εργαζόταν στην Apple τον Αύγουστο του 1993, το πρόγραμμα γραφικών υπολογισμών που δούλευε αυτός και η ομάδα του σταμάτησε. Ο Avitzur αρνήθηκε την ευκαιρία να μεταφερθεί σε άλλο έργο, αλλά συνέχισε να εμφανίζεται στη δουλειά του κάθε μέρα, κρυφά στο στρατόπεδο της Apple στο Cupertino μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο του.
Με κίνητρο τον ενθουσιασμό για το πρόγραμμα υπολογιστών γραφικών, ο Avitzur ήταν αποφασισμένος να ολοκληρώσει το έργο του, αναφέρει το World’s Strangest:
Όλοι όσοι το ανέφεραν αναφώνησαν: «Μακάρι να το είχα στο σχολείο!» Αν μπορούσε απλώς να εγκαταστήσει το πρόγραμμα στο νέος υπολογιστής, οι εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το εργαλείο ως κινούμενο μαυροπίνακα, παρέχοντας οπτικά στοιχεία για αφηρημένα έννοιες. Το πρόγραμμα θα μπορούσε ταυτόχρονα να επιδείξει την ταχύτητα του νέου μηχανήματος και να φέρει επανάσταση στην τάξη των μαθηματικών. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν πρόσβαση στα μηχανήματα της Apple και λίγος χρόνος.
Αν και ήταν ελεύθερος επαγγελματίας, ο Avitzur απέρριψε έναν άλλο ρόλο στην Apple, αλλά ήξερε ότι χρειαζόταν πρόσβαση στους υπολογιστές της εταιρείας για να τελειώσει το έργο του.
Όταν κλήθηκε στο γραφείο του διευθυντή του για να αποχαιρετήσει, είπαν στον Avitzur να υποβάλει το τελικό του τιμολόγιο και τότε είχε εγκεφαλικό κύμα: Αν Ο Avitzur δεν υπέβαλε το τελικό του τιμολόγιο, η σύμβασή του δεν θα τερματιζόταν στο σύστημα και το σήμα ταυτότητάς του θα συνέχιζε να λειτουργεί, παρέχοντάς του πρόσβαση στο Κτίριο.
Ο Αβιτζούρ δεν πληρωνόταν, αλλά είχε πολύ χρόνο στα χέρια του και ζούσε μια απλή ζωή που σήμαινε ότι θα μπορούσε να περάσει 12 μήνες χωρίς να λάβει ούτε μία αμοιβή. Έτσι συνέχισε να εμφανίζεται στη δουλειά.
Την πρώτη μέρα που ο Avitzur ήρθε στη δουλειά χωρίς δουλειά, όλα ήταν σχεδόν τα ίδια. Οδήγησε το Toyota Corolla του 1987 από το δωμάτιο που νοίκιασε στην άκρη ενός φυσικού καταφυγίου στο Palo Alto και στάθμευσε στην παρτίδα έξω από το Infinite Loop, το φανταχτερό νέο κεντρικό γραφείο της Apple. Μπήκε μέσα, πήγε στο παλιό του γραφείο και συνέχισε να εργάζεται στην αριθμομηχανή.
Ο Avitzur είχε βοήθεια από τον φίλο του Greg Robbins, ο οποίος είχε επίσης ένα συμβόλαιο με την Apple που είχε σχεδόν τελειώσει, και ο οποίος εργαζόταν επίσης δωρεάν. Αλλά δεν είχε σημασία ότι δεν πληρώνονταν, ήταν η πρόκληση και η αποφασιστικότητα να ολοκληρώσουν το έργο που τους έδωσε το χτύπημα που χρειάζονταν.
Για περίπου ένα μήνα, δούλεψαν παράλληλα χωρίς να ανησυχούν μήπως πιαστούν:
Δούλεψαν παράλληλα για περίπου ένα μήνα. Ο Robbins, ο τελειομανής, πέρασε μέρες για να τροποποιήσει την κλίμακα του γκρι ενός μόνο pixel. Ο Avitzur, ο μεγάλος τύπος, ήταν πιο κοινωνικός. Συνομίλησε με συναδέλφους μηχανικούς, ζητώντας συμβουλές και μελετώντας λύσεις. Η παρουσία του Avitzur και του Robbins ήταν ανοιχτό μυστικό. οι άνθρωποι θαύμαζαν το πάθος τους και πίστευαν στο έργο.
Αλλά ο Avitzur είπε κατά λάθος την ιστορία του σε έναν μάνατζερ.
«Θα πρέπει να φύγεις αμέσως από το κτίριο», είπε η γυναίκα. «Θα ακυρώσω τα σήματά σας αύριο».
Εδώ η ιστορία γίνεται ενδιαφέρουσα. Ο Αβιτζούρ δεν τα παράτησε και πήγε σπίτι. για τους επόμενους δύο μήνες βρήκε απλώς νέους τρόπους να μπει στο κτίριο της Apple. Κράτησε το σήμα του στο λαιμό του, ώστε να μην φαίνεται ύποπτο για την ασφάλεια, αλλά έπρεπε να το κρατήσει μακριά από αισθητήρες που θα προκαλούσαν συναγερμούς.
Ο Αβιτζούρ περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να μπει στο κτίριο κάθε πρωί - όταν ήξερε ότι θα ερχόταν μεγάλο πλήθος από τις πόρτες και θα μπορούσε να κάνει βόλτα με τους υπόλοιπους. Κράτησε τους αριθμούς τηλεφώνου μερικών φιλικών προγραμματιστών στην τσέπη του σε περίπτωση που δεν μπορούσε να μπει και τον άφησαν να μπει μέσα από μία από τις πλευρικές πόρτες.
Επειδή ο Avitzur ήταν ένα οικείο πρόσωπο μέσα στην Apple, κανείς δεν αμφισβήτησε την παρουσία του. Αυτός και ο Robbins εγκαταστάθηκαν σε μερικά άδεια γραφεία και οι φίλοι μέσα στην Apple παρείχαν στο ζευγάρι τους υπολογιστές που χρειάζονταν για να συνεχίσουν το έργο τους. Άλλοι εργαζόμενοι άρχισαν να βοηθούν επίσης στο έργο:
Και οι άνθρωποι άρχισαν να μπαίνουν ...Οι ειδικοί για τη διασφάλιση της ποιότητας που είχαν λάβει γνώση του έργου θα εμφανίζονταν για να δοκιμάσουν το λογισμικό. ένας εμπειρογνώμονας τρισδιάστατων γραφικών αφιέρωσε τα δωρεάν Σαββατοκύριακα στην τελειοποίηση του προγράμματος.
Όταν είδε τον διευθυντή που τον ανάγκασε να φύγει ή εργαζόμενους από το τμήμα εγκαταστάσεων να περπατούν, ο Αβιτζούρ μπήκε σε άλλες αίθουσες ή στο μπάνιο. Μέχρι τον Νοέμβριο, ο Avitzur και ο Robbins ήταν έτοιμοι να δείξουν την αριθμομηχανή γραφικών και οι μηχανικοί που τους βοήθησαν να το δοκιμάσουν άρχισαν να διαδίδουν τη λέξη στους διευθυντές τους.
Οι Avitzur και Robbins κλήθηκαν να επιδείξουν το πρόγραμμα και παρόλο που φοβήθηκαν το χειρότερο, πήγε «τέλεια». Όταν η Apple κυκλοφόρησε τον νέο του υπολογιστή PowerPC στις αρχές του 1994, το πρόγραμμα του Avitzur ήταν σε αυτό και έχει φορτωθεί σε περισσότερα από 20 εκατομμύρια μηχανές από τότε.
«Είναι καταπληκτικό που τα καταφέραμε», λέει ο Avitzur, ο οποίος ακόμη σχεδιάζει λογισμικό, ζει ακόμα στην περιοχή Bay και εξακολουθεί να οδηγεί το Corolla του 1987. «Ακόμα πιο εκπληκτικό που καταλήξαμε να παράγουμε κάτι αξιόλογο».
Τι απίστευτη ιστορία. Είναι το είδος της αφοσίωσης και της πίστης που επιδεικνύει ο Avitzur - για να ολοκληρώσει ένα έργο που πίστευε χωρίς να πληρώνεστε ούτε μια δεκάρα - αυτό κάνει τους υπαλλήλους της Apple και την εταιρεία συνολικά έτσι μοναδικός.
Πηγή: World's Strangest
