Υπάρχουν μερικά στοιχεία για το σημερινό Στήλη Cult of Mac στις Wired News που δεν έκαναν το κόψιμο λόγω μήκους, οπότε θα τις δημοσιεύσω εδώ.
Η στήλη ολοκληρώνεται με ένα ανέκδοτο για τις αντίθετες σχεδιαστικές φιλοσοφίες του Steve Wozniak και του Steve Jobs. Ενώ ο Woz υποστήριζε το ανοιχτό, βασικό υλικό, ο Jobs ακολούθησε κλειστά, ιδιόκτητα σχέδια. Και αυτή φυσικά είναι η ιστορία της βιομηχανίας υπολογιστών. Ενώ οι κατασκευαστές υπολογιστών συμβατών με την Intel ανέπτυξαν μια τυπική, ανοιχτή πλατφόρμα υλικού, η Apple επέλεξε μια κλειστή, ιδιόκτητη διαδρομή.
Η Apple είχε πάντα κριτική γι 'αυτό, φυσικά, αλλά ο Woz τελικά συμπάσχει με την προσέγγιση του Jobs. Όπως είπε Macworld σε μια συνέντευξη:
«… Βλέπω δύο πράγματα που κάνουν την Apple επιτυχημένη τώρα, σε αντίθεση με άλλα. Είναι πραγματικά ένα σφιχτό μονοπώλιο. Είναι μονοπώλιο υλικού και δεν υπάρχει μονοπώλιο υλικού από την άλλη πλευρά. Αυτό τους δίνει ορισμένα πλεονεκτήματα στον έλεγχο και στην τιμολόγηση για να έχουν κέρδη. Μια εταιρεία δεν πρόκειται να είναι καλή εταιρεία και θα αναπτύξει πραγματικά καλύτερα και καλύτερα πράγματα αν δεν μπορεί να τσιμπήσει και δεν έχει καλά κέρδη. Η Apple μπορεί να έχει τα κέρδη που χρειάζεται για να κάνει αυτά τα υπέροχα, συναρπαστικά προϊόντα που είναι βήματα μπροστά, αντί απλά να κάτσετε στην ανταγωνιστική κατηγορία προϊόντων πεταμένων καταναλωτών σε όλους τους άλλους είναι."
Το άλλο πράγμα που θα ήθελα να συμπεριλάβω στη στήλη είναι η ευχάριστη ιστορία που λέει ο Gary Wolf στο τέλος του διορατικού του Ενσύρματο περιοδικό προφίλ του Woz από το 1998. Το παραμύθι είναι το πιο κατάλληλο που έχω διαβάσει για τον άνθρωπο:
«Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων του, ο Woz συλλέγει αριθμούς τηλεφώνου και ο μακροχρόνιος στόχος του ήταν να αποκτήσει έναν αριθμό με επτά αντίστοιχα ψηφία… μετά από περισσότερους μήνες σχεδίων και αναμονής, τον είχε: 888-8888. Αυτός ήταν ο νέος αριθμός κινητού τηλεφώνου του και ο μεγαλύτερος φιλολογικός του θρίαμβος.
Ο αριθμός αποδείχθηκε αχρησιμοποίητος. Έλαβε περισσότερους από εκατό λάθος αριθμούς την ημέρα. Δεδομένου ότι ο αριθμός είναι ουσιαστικά αδύνατο να παραπλανηθεί, αυτή η κίνηση ήταν μπερδεμένη. Ακόμα πιο περίεργο, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να μιλούσε στην άλλη άκρη της γραμμής. Απλώς σιωπή. Or, όχι σιωπή πραγματικά, αλλά νεκρός, μερικές φορές με τον ήχο μιας τηλεόρασης στο παρασκήνιο, ή κάποιον που μιλά απαλά στα αγγλικά ή τα ισπανικά, ή περίεργους γουργούρι. Ο Γουόζ άκουγε με προσοχή.
Στη συνέχεια, μια μέρα, με το τηλέφωνο πιεσμένο στο αυτί του, ο Γουόζ άκουσε μια γυναίκα να λέει, από απόσταση, "Γεια, τι κάνεις με αυτό;" Ο δέκτης άρπαξε και χτύπησε κάτω.
Ξαφνικά, όλα είχαν νόημα: οι εκατοντάδες κλήσεις, ο νεκρός αέρας, οι ήχοι που γουργουρίζουν. Μωρά. Πήραν τον δέκτη και πάτησαν ένα κουμπί στο κάτω μέρος του ακουστικού. Ξανά και ξανά. Έκανε θόρυβο: «Μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ».
Τα παιδιά της Αμερικής έκαναν την πρώτη τους φάρσα.
Και το άτομο που απάντησε στο τηλέφωνο ήταν ο Woz ».
