Ik ben een onwillige iPad-ouder die mijn peuter mijn gadget heeft gegeven om een keer mee te spelen. Sinds die ene ervaring is het onmogelijk geworden om het te gebruiken als ze in de buurt is zonder dat ze het wil monopoliseren.
Ze is een echte verslaafde. Ze kijkt me zelfs raar aan als ik het ergens in haar buurt neerzet zonder het aan haar te overhandigen.
De rest van mijn familie gaat er automatisch van uit dat de iPad een geweldig leermiddel is, maar ik fladder er tussendoor blijheid en verrukking bij het zien van mijn dochter zo opgewonden en bang dat ze een aandachtstekort zal ontwikkelen wanorde. Dus ik beperk haar tijd op het apparaat en speel met haar mee als ze erop zit.
Gezien dit alles lees ik dit Redactioneel Observer stuk over e-books voor kinderen op de iPad door Lawrence Downes, redactielid van de New York Times met veel belangstelling.
Daarin vraagt hij zich af:
Maar leidt digitale interactiviteit tot mentale passiviteit? Wat doen hersencellen als vingers vegen en fladderen, waardoor pixels harder werken? Wat, vraag ik me af, doet interactiviteit voor de verbeelding, als het lezen van een boek steeds dichter bij televisie kijken komt?
Hij haalt verschillende rapporten aan en komt tot de conclusie:
In de oude doodsstrijd tussen het lezen van een boek en het kijken naar de buis, komt hier het e-book als een krachtige nieuwe bondgenoot van het geschreven woord, een glorieuze nieuwe manier om kinderen terug te lokken door het kijken glas.
Ik heb ontdekt dat dit niet waar is voor mijn 22 maanden oude dochter. Ze is een complete boekenwurm en zou naar al haar prentenboeken kunnen kijken en het leuk vinden om de hele dag voorgelezen te worden, als het een optie was. Ze verveelt zich door e-books.
Ze is niet echt geïnteresseerd in de e-books van Cat In The Hat, maar ze houdt wel van de ouderwetse versies.
Ik heb eerder gemerkt dat ze geniet van dingen die echt nieuw en interactief zijn en optimaal gebruik maken van de eigenschappen van de iPad.
Een van haar favoriete apps is "Dierenpret", een gratis app van Brian Pfeil, die grote foto's van dieren presenteert, de naam van het dier zegt en knoppen heeft waarmee ze het geluid kan horen dat het dier maakt. Een van de knoppen, wanneer ingedrukt, spelt het woord. Een verschil tussen deze app en een traditioneel boek is dat ze mag kiezen naar welk dier ze wil kijken en dat de geïndexeerde afbeeldingen niet in een bepaalde volgorde hoeven te lopen.
Een andere favoriet is "Alfabet," door Piikea Street, waar veel muziek, geluid en interactieve illustraties bij komen kijken. Het is gewoon een mooie en coole app.
123 mieren door Curious Puppy, Itsy Bitsy Spider en Vis HD, door Duck Duck Moose Design zijn andere favorieten. Ze zijn allemaal voorzien van veel achtergrondmuziek.
Er zijn twee grote verschillen die deze apps onderscheiden van de e-books.
Een daarvan is de manier waarop de apps geluid gebruiken en hoe ze de peuter ertoe brengen om met het geluid om te gaan.
De apps die ik noemde, vragen om actieve betrokkenheid bij geluid van peuters. De e-books daarentegen bieden de mogelijkheid van gesproken tekst, maar hebben de stem van een anonieme vreemdeling.
De tweede is dat e-books, naar mijn mening, vaak slechts een overgezet medium zijn dat niet optimaal gebruik maakt van de eigenschappen van de iPad, en dat ze dus een passieve televisie-achtige kwaliteit kunnen hebben. Ze zijn eendimensionaal.
Hard copy boeken bieden meer interactiviteit, in mijn gedachten. De peuter kan het boek vasthouden, de pagina's omslaan en in sommige gevallen de flappen optillen - naast knuffelen en erover praten met de ouder.
Een van de dingen waar mijn dochter echt om moet lachen, maar waar ik van schrik, is de omslag van het april-editie Parent’s magazine. Het komt tot leven als je het aanraakt: de foto van de baby verandert in een film en begint te lachen en te giechelen. Om de een of andere reden vind ik het eng. (Ik vond de rest van de debuut iPad-editie echter uitstekend.)
