Η χήρα πρωταγωνίστρια μας έρχεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ύπαρξής της στο επεισόδιο αυτής της εβδομάδας Η ιστορία της Lisey, η μίνι σειρά Stephen King δίνει επί του παρόντος Apple TV+ a καλωσόρισμα περίεργο. Η Lisey πρέπει να αντιμετωπίσει μερικές οδυνηρές αναμνήσεις για να αποφύγει ένα ακόμη πιο οδυνηρό μέλλον.
Η ιστορία της Lisey κριτική: Επεισόδιο 4, ‘Jim Dandy’
Lisey (έπαιξε ο Τζούλιαν Μουρ) τελικά συναντά τον Jim Dooley (Ντέιν ΝτεΧάαν), ο μεγαλύτερος θαυμαστής του νεκρού συζύγου της και το μεγαλύτερο πρόβλημα της. Την απαγάγει, απαιτεί να βρει την άγραφη ιστορία που δεν δημοσίευσε ποτέ ο σύζυγός της και τη βασανίζει αρκετά άσχημα.
Το πρόβλημα είναι ότι η Lisey δεν ξέρει πραγματικά πού βρίσκεται η ιστορία είναι - ή αν όντως υπάρχει. Αλλά σίγουρα γνωρίζει ότι ο ψυχοπαθής Ντούλι δεν θα έχει διάθεση για λογική όταν επιστρέψει για να τελειώσει τη δουλειά.
Το επεισόδιο με την Dooley στέλνει τη Lisey στη λωρίδα μνήμης, θυμάται την εποχή που ο σύζυγός της Scott Landon (Κλάιβ Όουεν) την έφερε στον κόσμο των ονείρων γνωστό ως
Boo’ya Moon. Όταν ο Scott ήταν ζωντανός, ο Lisey συνήθιζε να ταξιδεύει στη σφαίρα που «δημιούργησαν» ο ίδιος και ο αδελφός του όταν ήταν νέοι για να ξεφύγουν από τον βίαιο πατέρα τους. Ο Σκοτ συνέχισε να μαθαίνει τους κανόνες του τόπου σε όλη του τη ζωή. Ωστόσο, υπήρχαν ακόμα πράγματα που δεν κατάλαβε, τα οποία υπονοούν ότι είναι κάτι περισσότερο από μια απλή εκδοχή της φαντασίας του.Ξέρετε τι βλέπει αυτή τη γυναίκα μπροστά της αυτή τη στιγμή;
Τα πράγματα του Boo'ya Moon αυτή την εβδομάδα είναι λίγο comedown μετά την ένταση των σκηνών βασανιστηρίων. Ναι, η Μουρ τα θυμίζει όλα (δεν είναι εύκολο πράγμα να πουλήσεις). Αλλά πολλά από αυτά που βλέπουμε είναι να κάθεται στην αυλή της με ένα πονεμένο βλέμμα, ενώ σε αναδρομές, ο Scott της δείχνει τη σφαίρα των δαιμόνων και των χαμένων παιδιών.
Αυτά τα πράγματα είναι βρώμικα αυτήν την εβδομάδα με τον τρόπο που κάνουν οι περισσότερες προσαρμογές του King. Αυτό είναι μια μεγάλη απογοήτευση μετά την παράσταση πολύ βεβαιωθείτε ότι ανοίξατε σωλήνα, αλλά δεν αρκεί για να βυθίσετε την επιχείρηση. Ειδικά επειδή σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραίν Στη συνέχεια, το τυλίγει σε μια παράξενη σειρά φαντασίας που περιλαμβάνει μια συναυλία ψυχής στην αυλή που μόνο η Lisey μπορεί να δει.
Σαφώς ο Larraín είναι τουλάχιστον λίγο επιφυλακτικός για το πώς παίζουν μερικά από τα πράγματα της φαντασίας. Εάν αφήσετε το κοινό να καθίσει με καθαρή μηχανική, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πείτε ότι δεν πρέπει απλώς να διαβάζουν το βιβλίο. Έτσι αναρρώνει γρήγορα και βρίσκεται σε πιο γερό έδαφος λίγο πριν χάνει τον έλεγχο. Μόνο αυτό ήταν κάπως συναρπαστικό, βλέποντάς τον να συνειδητοποιεί ότι κάνει πατινάζ σε λεπτό πάγο και μετά βλέπει την ανάκαμψη της πιρουέτας για να πάρει (καλά… μου) και πάλι προσοχή.
Έτσι δεν μπορούσε ποτέ να απαντήσει ναι ή όχι
Φωτογραφία: Apple TV+
Alwaysταν πάντα λίγο κωμικό για μένα ότι η αντίληψη του Στίβεν Κινγκ για το κακό (και τη γλώσσα) έχει κολλήσει κάποια στιγμή μεταξύ 1955 και 1967. Αυτό σημαίνει ότι για αυτόν, η ροκαμπίλι μουσική και τα καυτά ρολόγια εξακολουθούν να είναι από τα πιο πιεστικά κακά στην κοινωνία μας.
Ναι, κατά κάποιον τρόπο δεν έχει άδικο να αναδείξει τους τρόπους με τους οποίους η αμερικανική κοινωνία δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά πέρα από τις αξίες που καθιερώθηκαν κατά την περίοδο της νομοθεσίας του Jim Crow. Αλλά η εστίασή του οδηγεί περιστασιακά σε απαίσια αξιοθέατα, όπως τα υποδυόμενα ζόμπι του Έλβις και τα παρόμοια.
Στην έντονη απεικόνισή του για την ψυχολογία Dooley, ο DeHaan φαίνεται να αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια εγγενής διαφορά μεταξύ του χαρακτήρα του ως γραμμένου και της αίσθησης ψυχολογικού ρεαλισμού. Αυτό είναι κάτι στο οποίο θα επέμενε κάποιος σαν τον σκηνοθέτη Larraín ακόμη και αν ο DeHaan δεν ήταν ηθοποιός της σχολής Marlon Brando/James Dean. (Στην πραγματικότητα ο ΝτεΧάαν έπαιξε Ντιν στην ταινία του 2015 ΖΩΗ.) Είναι, όμως, έτσι μαζί και ο Larraín κατασκευάζουν το Dooley ένα πιο δυνατό σασί.
Ο DeHaan παίζει τον Dooley πολύ σαν τον κλειστό έφηβο που δεν μεγάλωσε ποτέ. Παίρνει όμως αυτές τις στιγμές της άθλιας συμπεριφοράς (χτυπώντας ένα τραγούδι του Χανκ Γουίλιαμς, κόβοντας τη Λίζι με ένα μαχαίρι τροχού) που αποτυπώνουν αυτή τη χαμένη. Βρίσκεται ανάμεσα σε πραγματικότητες και εποχές, κάποιος που δεν μπορεί - και έτσι δεν θα κάνει - να κατανοήσει τον κόσμο που καταλαμβάνει.
Αυτή η στρατηγική λειτουργεί συχνότερα από ό, τι δεν συμβαίνει. (Τόσο καλή όσο η διασκευή του George Romero's King Το σκοτεινό μισό παραμένει, το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι ο Timothy Hutton να δίνει μια πολύ πιο στυλιζαρισμένη εκδοχή αυτής της παράστασης που αντιμετωπίζει την κυριολεκτικά την εκδοχή του συγγραφέα τρόμου για το αντιπολιτισμικό κακό.)
Αν Η ιστορία της Lisey είχε μόλις τελειώσει με τον DeHaan ξανά, αντί να φορτώσει το επεισόδιο μαζί του, θα μπορούσε να ανακάμψει ακόμη πιο θεαματικά αυτήν την εβδομάδα.
Η ιστορία της Lisey στο Apple TV+
Νέα επεισόδια του Η ιστορία της Lisey φτάσει στο Apple TV+ τις Παρασκευές.
Βαθμολογήθηκε: TV-MA
Παρακολουθήστε:Apple TV+
Ο Scout Tafoya είναι κριτικός κινηματογράφου και τηλεόρασης, σκηνοθέτης και δημιουργός της μακροχρόνιας σειράς δοκιμίων βίντεο Ο Αγαπημένος Για RogerEbert.com. Έχει γράψει για The Village Voice, Film Comment, The Los Angeles Review of Books και Περιοδικό Νάιλον. Είναι ο σκηνοθέτης 25 ταινιών μεγάλου μήκους και ο συγγραφέας περισσότερων από 300 δοκιμίων βίντεο, τα οποία μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση Patreon.com/honorszombie.
